سطرهای سپید همیشه منتظرند که چیزی از عشق بنویسم، جاده ها چشم به راهند که به سوی آنها برویم و شاخه ای گل سرخ برای افقهای دور ببریم... غروب که می شود حرفهای ما گل می کند، از همه چیز و همه کس حرف میزنیم جز خودمان،و گیسوانی که به کهکشان گره خورده است، تو میگویی زیر ابرهای کبود بزرگ، باران را بهتر می توان درک کرد، و من می گویم دلم برای یک استکان چای و کلاغی که روی دیوار شکسته همسایه می نشست، تنگ شده است... آیا تو هم دلتنگ می شوی؟؟ تا به حال چندبار دلت برای رختهای که ظهر تابستان روی بند آویزان کرده ای، تنگ شده است؟؟؟ برای گریه های دوران کودکی یا کفشهایی که پارسال می پوشیدی چطور؟ من چهار کوچه آن طرف تر کسی را می شناسم، که دلش برای هیچ کس تنگ نمی شود و هرگز از درختهای پیر یاد نمی کند... من هر روز دهکده ای می سازم، با خانه های روزنامه ای، هر خبر تازه ای می شنوم، یکی از از خانه ها کهنه می شود، شبها ماه کنار آینه ام می ایستد و من مثل دیروز کهنه می شوم... سطرهای سپید را که می بینیم ، حرفهایمان را گم می کنیم و زبانمان سنگ می شود، پدرم می گوید اگر هوا از عشق لبریز باشد، تخته سنگها هم ترانه می خوانند، تازه ترین ترانه ات را برایم بخوان، تا من سطرهای سپید را با صدای تو پر کنم. غروب که می شود، هیچ کس دلش برای روزی که به پلک برهم زدنی تمام شد، نمی سوزد، من کنار آینه می ایستم، تا به من بگوید، امروز چقدر به تو نزدیک شده ام!!!(مخاطب خاص)

نظرات شما عزیزان: